เนื้อเรื่อง

วัดหนึ่ง มีหลวงพ่อกับเณรน้อยสององค์ วันหนึ่งชาวบ้านนิมนต์หลวงพ่อไปฉันเพลในบ้าน ก่อนหลวงพ่อจะไปก็สั่งเณรเป็นดิบดีว่าให้มานอนเฝ้ากุฏิ ห้ามให้ไก่ขึ้นมาขี้ใส่บนกุฏิ ถ้ากลับมาเห็นขี้ไก่ จะให้เณรกิน พอหลวงพ่อไป เณรน้อยก็ทำอุบาย เอาน้ำตาลอ้อยมาหยอดในกุฏิแล้วแอบไปงีบหลับ พอหลวงพ่อกลับมาเห็นน้ำตาลอ้อยเป็นขี้ไก่ก็โมโหให้เณรที่ปล่อยไก่ขึ้นมาขี้บนกุฏิตนเอง จึงเรียกเณรออกมาแล้วก็บังให้กินขี้ไก่ที่อยู่บนพื้น ตอนแรกเณรไม่ยอม หลวงพ่อก็บังคับ สุดท้ายเณรยอมก้มลงไปกิน กินแล้วกินอีก

หลวงพ่อเลยถามว่า ”อร่อยมากหรอทำไมกินหมด”

เณรก็ตอบว่า”อร่อยสิ ไม่งั้นจะกินหมดหรอ”

หลวงพ่อเห็นเหลืออีกกองก็เลยลองกิน ปรากฏว่าอร่อย จึงสั่งเณรว่า วันหลังก็ปล่อยให้ไก่ขึ้นมาขี้ใส่กุฏิเลยนะ ไม่ต้องไล่ พอวันหลังหลวงพ่อก็เห็นไก่ขึ้นมาขี้บนกุฏิก็ไปกินขี้ไก่ แต่กินกองไหนๆ ก็เหม็นทุกกอง เลยไปถามเณรว่า

”ทำไมขี้ไก้เหม็นจัง ไม่หวานเหมือนวันนั้น”

เณรก็บอกว่า “จะไม่เหม็นได้ไงก็นี่นะขี้ไก่ กินวันนั้นนะน้ำตาลอ้อย”

หลวงพ่อได้ยินดังนั้นแล้วก็โมโหที่โดนเณรน้อยหลอกให้กินขี้ไก่ ก็วิ่งไล่ตีเณรน้อย.

เนื้อเรื่อง(ภาษาถิ่น)

มีวัดอยู่วัดหนึ่ง มีหลวงพ่อกับเณรน้อยสององค์ วันหนึ่งชาวบ้านนิมนต์หลวงพ่อไปฉันเพลในบ้าน ก่อนหลวงพ่อสิไปก็สั่งเณรเป็นดิบดีว่าให้มานอนเฝ้ากุฏิ ห้ามให้ไก่ขึ้นมาขี้ใส่เทิงกุฏิ ถ้ากลับมาเห็นขี้ไก่ สิให้เณรกิน พอหลวงพ่อไป เณรน้อยก็ทำอุบาย เอาน้ำตาลอ้อยมาหยอดในกุฏิแล้วแอบไปงีบหลับ พอหลวงพ่อกลับมาเห็นน้ำตาลอ้อยเป็นขี้ไก่กะโมโหให้เณรที่ปล่อยไก่ขึ้นมาขี้บนกุฏิจะของ เลยเอิ้นเณรออกมาแล้วก็บังให้กินขี้ไก่ที่อยู่เทิงพื้น ตอนแรกเณรบ่ยอม หลวงพ่อกะบังคับ สุดท้ายเณรยอมก้มลงไปกิน กินแล้วกินอีก หลวงพ่อเลยถามว่า

”แซบหลายติคือกินเบิด”

เณรก็ตอบว่า”แซบตั้ว ขะสั่นสิกินเบิดติ”

หลวงพ่อเห็นเหลืออีกกองกะเลยลองกิน ปรากฏว่าแซบหลาย จึงสั่งเณรว่า มื้อลุนกะปล่อยให้ไก่ขึ้นมาขี้ใส่กุฏิโลด บ่ต้องไล่ พอมื้อลุนมาหลวงพ่อกะเห็นไก่ขึ้นมาขี้เทิงกุฏิกะไปกินขี้ไก่ แต่กินกองได๋ๆ กะเหม็นสุกอง เลยไปถามเณรว่า

”เป็นหยังขี้ไก่คือเหม็น คือบ่หวานคือมื้นนั่น”

เณรก็บอกว่า “สิบ่ให้เหม็นได้จั่งได๋ มื้นนั้นที่กินมันบ่แม่นขี้ไก่ มันเป็นน้ำตาลอ้อย”

หลวงพ่อได้ยินดังนั้นแล้วกะโมโหที่ถืกเณรน้อยหลอกให้กินขี้ไก่ กะแล่นไล่ฆ่าเณรน้อย.

คติสอนใจ

คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด